Stilte

Langzaam versterft het geroezemoes.

Hoewel we vanavond voor, schat ik in, de tiende keer Bachs Matthäus-Passion horen uitvoeren, rolt dit imponerende meesterwerk telkens weer anders over je heen, dringt op niet eerder ervaren wijze tot je door, raakt je met onontdekte accenten.

Na het magistrale slotkoraal blijft de dirigent minutenlang bewegingsloos op de bok staan. Niemand reageert. De opgebouwde emoties moeten een weg vinden, uiten zich ten slotte in een ovationeel applaus.



Een nog indrukwekkender eerbetoon voor zoveel moois om mee te mogen nemen de nacht in, zou uitsluitend kunnen bestaan uit het in gedragen stilte de zaal verlaten.